RØROS, 20 AUGUSTUS

Onverwachtigheden (om met Trudi te spreken) in de vakantie zijn wel zo leuk: we rijden naar Røros voor een extra stop in Noorwegen.

Voor ons vertrek van de camping moeten we nog wel de gastank kwijt. Niet in een container, want als daar iemand met een sigaret loopt, of er een vonkje van de elektra komt, dan gaat de hele container de lucht in. De stop van de tank lekt … Gisteren hebben we het ding uren laten branden om zo veel mogelijk gas te lozen, maar dat blijkt helaas nog niet genoeg te zijn. De tank laten we met toestemming van de campingbeheerder op een grasveld naast de receptie achter, in de wind. Kan het ding rustig leeg lopen. Wel zonde overigens: de tank was nog driekwart vol en het statiegeld is ook niet mis…

We volgen een hele mooie, maar op het laatst zeer hobbelige, route langs de Ljusnan. Een rivier van 440 kilometer lang die van bijna de grens met Noorwegen bij Funasdalen tot aan de Botnische golf bij Söderhamn stroomt.

Dichtbij de grens met Noorwegen worden de plaatsnamen ineens in het Zweeds én Noors aangegeven. Het landschap verandert ook een beetje: waar veel rots zit, groeien geen bomen en holadijee, heb je meer uitzicht. 😉

Onderweg moeten we twee keer flink op de rem trappen. In Zweden steken twee mannetjesrendieren de weg over, en wat later in Noorwegen een vrouwtje. Eigenlijk heel gewoon hier… Maar wij zijn in jubelstemming! Jippie! The Moose is Loose! (Al betekent dat eigenlijk ‘that’s the way it is’…). Moose, Elk, Älg, Elg, Eland, Alces Alces, enzocetera: wat is het nou?! Zo veel namen voor een beest in respectievelijk Noord-Amerika, Eurazië, Zweden, Noorwegen, Nederland én in het Latijn. Take your pick. Jaja, en dan zijn dit réndieren en geen elanden. LOL! 

Het schitterende blauw in de lucht van afgelopen week heeft plaatsgemaakt voor muisgrijs en neemt gedurende de dag nog meer tinten grijs aan. Gaandeweg de route van ruim 200 kilometer wordt het dan ook steeds donkerder. Ook de temperatuur is een graad of acht minder. En niet ver van de Noorse grens begint de nattigheid dan toch echt uit die grijze massa’s te vallen. Kortom kløteweer. Ach, zolang we rijden, is dat niet erg. Gelukkig geeft de nog volop bloeiende heide letterlijk een beetje kleur aan deze sombere dag.

En nu (15.30 uur) zitten we in ons Kipje te wachten tot de regen gaat stoppen. Het is gelukkig niet Hans die rondwaart want dan zou het ook stormen, nee, het regent gewoon heel gestaag.

Gelukkig laat ons huisje zich heel snel ‘opzetten’: binnen vijf minuten klaren we dat saampjes. En zitten we ‘hoog en droog’.

Zodra de regent stopt, gaan we naar Røros.

Weetje:

Dit is een van de oudste gemeentes met houten gebouwen in Europa, én het is UNESCO-werelderfgoed. Het is in 1644 gesticht na de ontdekking van koper in de regio en is een van de belangrijkste mijnstadjes van Noorwegen geweest.

Inmiddels is het vooral bij toeristen in trek, want er zijn musea, een kerk en een mijn te bezoeken.

De kerk in Røros wordt ook wel Bergstadens Ziir genoemd, wat zo veel betekent als ‘trots van het mijnstadje’.

Bijzonder is ook de culinaire cultuur van het gebied. Door het kale landschap en de relatief lage temperatuur groeit alles hier langzaam en dat schijnt een bijzonder smaak te geven aan een gewas.

Hebben we eigenlijk ‘Loppis’ al genoemd? In werkelijk elke plaats, maakt niet uit hoe groot of klein, staan of hangen langs de kant van de weg bordjes met het woordje ‘Loppis’ erop. Google Translate maakt daar ‘vlooienmarkt’ van. Kennelijk zijn de Zweden hun spullen heel snel zat of hebben ze zoveel rotzooi die ze graag van de hand doen. Kweenie hoor.

Røros is vrij klein, behoeft een likje verf, en is zoals gezegd UNESCO Werelderfgoed. De paar straatjes in het kleine oude centrum zien er zelfs met druilerig weer gezelli uit. We overwegen wel om een schildersbedrijf te beginnen alhier; daar valt vast een dik belegde boterham mee te verdienen.

De kopermijn en het fabrieksopenluchtmuseum zijn al dicht als wij nog eens komen aankakken, maar dat wisten we van tevoren. Toch krijgen we een aardige indruk van het geheel en klikken en zoomen wat af. Op een paar andere toeristen na is er niemand met dit weer op straat en lijkt het stadje uitgestorven. De zondagsrust is weder gekeerd.

Voor we teruggaan naar de Kip scoren we twee pizza’s bij Freddy’s en scheuren huiswaarts. Je wilt die dingen immers nog enigszins warm nuttigen…

Morgen rijden we door naar Trysil.

Pé-ès: kijk ook ff naar de video.