TVÅÅKER, 28 AUGUSTUS

Zoals we vorig jaar in ons Noorwegenblog schreven zijn er in Noorwegen nog 28 van de ooit 1300 staafkerken over. In Zweden staat er nog één, en in Denemarken en IJsland zijn ze helemaal verdwenen. Hoeveel er ooit in Zweden gestaan hebben, kunnen we niet vinden.

Omdat de stavkyrka In Hedared met een kleine omweg op onze route ligt, besluiten we ook deze te bekijken. Gisteren was de laatste openingsdag dit jaar, dus de binnenkant bewonderen wordt het niet. Denken wij. Maar weer een ‘onverwachtigheidje’ (om met Trudi te spreken). De beheerder van de kyrka ziet ons rond de kerk lopen fotograferen en filmen en komt speciaal voor ons de deur openen! We bewonderen een schitterend en sober interieur. De kerk is relatief klein met haar 35 vierkante meter.

Weetje: Deze kyrka is rond 1500 gebouwd op de plaats waar rond 1100 eerder een staafkerk stond. Rond 1840 mag de kerk niet meer gebruikt worden vanwege haar slechte staat, hele delen zijn dan verrot. In 1934 worden tijdens de restauratie van de binnenkant stokoude muurschilderingen ontdekt die achter een beschilderd paneel uit 1735 schuilgaan. Dit paneel is toen scharnierend gemaakt zodat je nu beide schilderingen kunt zien. Op de kansel staat een rekje met daarin twee zandlopers: voor degenen onder ons die tijdens de dienst willen weten hoe lang het nog duurt. Met de restauratie in 1995 is de kerk in haar oorspronkelijke staat hersteld. Ook zijn alle rotte delen toen vervangen. De losstaande klokkentoren stamt uit 1814.

En dan rijden we onder een stralend blauwe hemel met flinke wolkendotten verder door het prachtige Västergötland. Door het glooiend landschap met zo hier en daar een groot boerenbedrijf en plukken donker bos. Toch valt er nog wel wat nattigheid uit de lucht, maar dat mag de pret niet drukken. Midden op een open vlakte zien we in de verte een grote roedel herten. Waarbij Sjenie dan net doet of dat heel normaal is en zegt: “Oh, dat zijn maar gewone herten.” Pffffft.

Andere niet-alledaagse fauna ligt helaas dood op de weg: een vos en een zwijn.

We rijden vandaag door naar Tvååker aan het Kattegat. De camping ligt direct aan het strand, dus lekker om met Noor te wandelen. Maar daar is alweer een ‘onverwachtigheidje’: het hele strand ligt hier vol met stinkend, rottend zeewier. We ruiken het tot op de camping… Ook hier is orkaan Hans de schuldige. Wel heel erg jammer, maar een zeewierstrandwandeling is niet echt aan te raden.

We staan weer op een First Camp camping. Een enorme camping zoals de meeste campings aan de kust. Maar nu, buiten het seizoen, bijna voor ons alleen, en een handvol andere trekkende toeristi.

Net als op de andere First Camps is er een hondendouche. Maar wat we nog nooit eerder op een camping gezien hebben: een aardappelschilmachine! 😊

Hans heeft trouwens nog meer op zijn geweten: een deel van de elektriciteitsvoorziening en daarmee ook de wifi is naar de gallemiezen. Dus of we vandaag wél foto’s kunnen uploaden?

We hebben in ieder geval de son in de see sien sakke.