Trysil, 15 augustus

“Goedemorgen”, klonk het vanochtend vrolijk: Evander op de fiets met de vraag of we zin hadden in koffie met iets lekkers. ‘Tuurlijk! Dat mondde uit in een gezellig gesprek op hun funkelnagelneue veranda bij hun nieuwe zomerverblijf. Zij hebben naast de talloze oude(re) hutten die ze bij de camping hebben gekocht, dit jaar vier grote nieuwe hutten laten bouwen en een ervan bewonen zij zelf in de zomer. Dan zitten ze simpelweg dichter bij hun bedrijf. Hun winterverblijf hebben ze een paar jaar geleden in deplorabele staat gekocht en helemaal opgeknapt, en staat wat verder van de weg af in een aangrenzend bosperceel. Beide gebouwen staan wat hoger op een heuvel met uitzicht op de Trysilelva; je kunt het slechter treffen.

We hebben urenlang zitten kletsen over van alles en nog wat en weten weer wat meer over het leven hier in Noorwegen. Deze familie heeft het tot nu toe goed gedaan hier, is volledig geïntegreerd hier op het Noorse platteland, en is niet van plan om naar Nederland terug te keren. Mooi toch?!

Op aanraden van Evander en Ilja zijn we vanmiddag met de auto de berg opgereden voor een rondwandeling op de Fageråsen hoogvlakte. Vanaf halverwege de berg volgden we een onverharde weg met links en rechts kriskras verspreide Noorse (vakantie)woningen, al dan niet met begroeid dak. Er stonden zelfs zo hier en daar wilgenroosjes volop in bloei bovenop het dak! Het zag er allemaal heel knus uit. Op de hoogvlakte liepen we zo nu en dan op hele kleine stukjes verend hoogveen, al bestond het merendeel van het ‘pad’ eigenlijk uit rotsen, keien en morenepuin. Een heus blokkenterrein dus. Lang leve de batsen met B/C-zool. Zonder goed schoeisel en weer die wandelstokken is dit soort wandelingen niet te doen. Mánmánmááán wat een gehobbel! Maar oh zo mooi… Voor Noor was het allemaal natuurlijk appeltje-eitje: om jaloers op te zijn. Wat een berggeit. Een fris bergwindje zorgde voor voldoende afkoeling. Op het hoogste punt, de Skurufjellet, waaide het zo hard dat Noor bijna uit haar jasje waaide. Uiteindelijk hebben we ongeveer een kilometer of vijf afgelegd.

Na thuiskomst hier op het terrein nog een ‘loslooprondje’ gelopen; net als de wielrenners die zich na 200 km fietsen nog ff moeten losfietsen… 😉 Inmiddels zijn we klaar voor de laatste nacht hier en kunnen we morgen op tijd vertrekken naar Tessanden. Truste.