Rjukan – Porsgrunn, 7 september

Klein stukje rijden vandaag en dat ook nog in twee etappes. Maar niet voor we de boosdoener bekendmaken die er met Noor haar brokkenbak vandoor wilde: een vosje. Zie de video. Rond half twee vannacht werden er een paar verdwaalde hondenbrokken gesnaaid…

Onze eerste etappe ging naar Notodden, naar de stavkirkje van Heddal. Het is de grootste nog bestaande staafkerk. De kerk is in gebruik genomen op 25 oktober, maar in welk jaar? Dat blijft gokken, maar uit allerlei onderzoekstesten blijkt rond 1250. Maar er is wel ouder hout gebruikt van rond 900. Dat konden we lezen in de folder. De meeste andere dingen zijn ons verteld door een superenthousiaste jonge Noorse gids uit het dorp zelf.

De wanden waren oorspronkelijk beschilderd met katholieke taferelen. Na de Reformatie zijn die taferelen allemaal overgeschilderd met bloemmotieven en is de onderkant voor isolatie bekleed met tapijten. Die bekleding bleek erg veel vocht vast te houden, waardoor de verf eronder is opgelost. Bij het weghalen van de wandbekleding kwamen er daardoor ook een paar stukjes oude katholieke taferelen weer tevoorschijn.

In 1950 werd besloten de kerk terug te brengen in haar zo oorspronkelijk mogelijke staat, dus kwam het katholieke 16e-eeuwse altaar weer terug. De banken, die er in de katholieke tijd niet stonden, zijn wel blijven staan. Van een oude staaf is het doopfont gemaakt.

Deze kerk heeft nog een buitengalerij die intact gebleven is. Hier mochten de besmettelijk zieken (de leprozen…) en vrouwen die net een kind gebaard hadden de mis bijwonen, zij ontvingen de communie door een klein luikje. Doordat de kerk door de jaren heen niet goed onderhouden was, is ongeveer 60% niet meer origineel.

Een van de redenen om tot een grondige renovatie over te gaan, was dat de klokkentoren op omvallen stond. Grootste boosdoeners: de trollen. Was er iemand vermist dan werden de klokken uit de toren gehaald en het bos in gesleept. Door het daar luiden van de klokken hoopten de mensen dat de trollen verjaagd werden en de vermiste weer boven water kwam. Was dat de volgende dag niet zo, dan werden de klokken weer teruggehangen. Dit gedoe met die loodzware klokken heeft de toren steeds verder verzwakt en daarom besloot men ermee te stoppen.

Onderhoud aan de buitenkant laat in Heddal nu even op zich wachten. Er is op dit moment in Noorwegen een gebrek aan teer waarmee de buitenkant van de staafkerken ingesmeerd wordt. Omdat de staafkerk van Borgund voor de Noren de belangrijkste is, gaat alle beschikbare teer daarheen en heeft de rest van de kerken voorlopig het nakijken.

Na een heerlijke wafel, een stuk chocoladetaart, een choco en een cappu, alvast voor Jansjes verjaardag, reden we op ons gemakkie verder naar onze laatste Noorse camping. Dwars door de glooiende, landelijke Telemark vol fruittelers, zijn we naar de Eidangerfjorden gereden. Nu staan we gelukkig weer op een fijne camping. We werden enthousiast begroet door een jonge gast die de camping twee jaar geleden heeft gekocht en er elk jaar iets aan wil verbeteren. Mooi toekomstperspectief.

Met Noor zijn we nog even naar de plaatselijke dierenartspraktijk geweest voor een handtekening van de arts himself. In Noorwegen moeten honden een wormkuur hebben gehad die 28 dagen geldig is. Wij zijn hier langer en mevrouw moet dus onder toezicht van een dierenarts een nieuwe wormpil toegediend krijgen. Alzo geschiedde. Wij doen dit braaf omdat de boetes pijnlijk hoog zijn…

Vanavond na het eten hebben we heel energiek nog een wandelingetje gemaakt tot aan de brug naar Kattøya, een eilandje net voor de kust. Over kust gesproken. Als je niet de fjorden ingaat, maar erlangs, dan is de kustlijn van Noorwegen 2500 kilometer lang. Maar de fjorden hebben verbinding met open zee, dus als je de fjorden meeneemt als kust, dan wordt de kustlijn 25.000 kilometer… Einde wikiweetjes.