Fjærland, 31 augustus

Vandaag weinig gletsjers op het program: we maken een uitstapje naar Ornes, naar de oudste nog bestaande staafkerk in Noorwegen.

Maar eerst naar de dagligvarebutikk voor de dagelijkse boodschappen, waarvoor we naar Mundal rijden. En dat is den Norske bokbyen, de Noorse boekenstad. Nou ja, ‘stad’… Toen in 1994 de weg langs Fjærland in gebruik genomen werd, hoefden de toeristen de ferry niet meer te nemen waarvan Mundal het eindpunt was. De inwoners waren bang dat er geen toeristen meer zouden komen en bedachten een plan: we creëren een boekenstad. Er staan 150.000 tweedehands boeken in verschillende genres en talen in een aantal winkeltjes of in boekenkasten die gewoon buiten staan. Een van die winkels is de oude wachtkamer voor de ferry. Afrekenen doe je door geld in een bakje te doen, of door naar één bepaalde winkel te gaan. En de QR-code heeft hier inmiddels ook zijn intrede gedaan, dus daarmee kun je ook afrekenen. Maar wij hebben een e-reader… Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat Mundal het als boekenstad niet háált bij het Britse Hay-on-Wye…

Daarna, weer met een paar hele lange tunnels, naar Solvorn getuft om met de ferry de Lustrafjorden over te steken naar Ornes. Te voet dit keer; de auto hebben we in Solvorn geparkeerd. Na een rustige oversteek volgde een straffe klim door het pit-o-reske Ornes richting het kerkje. Pfffft, we hadden een paar dagen geleden niet durven dromen dat we het weer eens ouderwets smoorheet zouden hebben in onze spijkerbroek en trui…

In Ornes staat de Urnes staafkerk uit 1130. De vierde editie van deze kerk, volgens overlevering. Het interieur was een stuk bescheidener gedecoreerd dan in de eerdergenoemde kerk van Lom, maar het houtsnijwerk was hier binnen en buiten veel uitbundiger aanwezig. Mooi hoor. Normaal gesproken volgt er dan nu een Wikimomentje, maar helaas, daar heeft de schrijfster van vandaag geen puf voor. Zij verwijst je naar Wikipedia, te vinden via smartphone, tablet, pc enzocetera. Je ziet het wel, waarde lezer, de verhalen worden met de dag korter naarmate de vakantie vordert. Niet omdat we niets beleven en niet meer genieten of zo, maar de inspi ontbreekt soms én we willen niet telkens in herhaling vervallen. Bovendien spreken de plaatjes voor zich, toch?

Vanmiddag waren we eens een keer vroeg thuis en hebben nog lekker ff buiten in het zonnetje een boekie gelezen. Verder zijn we blij met onze nieuwverworven wc-rollen en met de papieren zakdoeken die we uit het vooronder gevist hebben: de dames zijn een beetje snotterig. Oehhhhhh.

No worries…