Glittertinden in Jotunheimen, 18 augustus

Zo, dat was weer een geweldige dag! Opstaan met mooi weer en stukken blauwe lucht is natuurlijk altijd leuk, waar je ook bent. Dat belooft een mooie wandeling te worden richting de op een na hoogste berg van Noord-Europa: Glittertinden. Om er te komen rijd je dan in bijna een uur 23 km vanaf de camping in Randsverk over een grotendeels onverharde tol(!)weg. Een heus wasbord; man wat een gerammel en gehotsebots is dat. En dan ook nog dat lawáái. Als de banden het maar houden… Maar wederom door een prachtig landschap dat eigenlijk met geen pen te beschrijven of met geen laptop te ‘betypen’ is… Je moet er geweest zijn, of eigenlijk moet je erheen, toch?! Voor je het weet ben je volledig door elkaar gerammeld boven de boomgrens beland op een hoogvlakte omzoomd door bergen met in de verte zicht op de Glittertinden isbreen. Ge-wel-dig! Helaas kun je met de auto niet helemaal bij Glitterheim komen, maar moet je de laatste kilometers lopend of fietsend afleggen. Voor die laatste activiteit staat er een bult mountainbikes en karretjes klaar net na de slagboom. Wij hebben daar geen gebruik van gemaakt, maar als je echt fanatiek bent, ga je op de MTB naar de hytte, overnacht daar en beklimt dan de volgende dag de Glittertinden. Tja…

Wij hebben ons al klikkend en zoomend vermaakt op het brede pad en zijn nog een kilometer of drie richting Glittertinden gelopen. Noor volgde ons braaf aan de lijn. Dat moet tussen 1 april en 1 oktober vanwege loslopend vee en wild. Geen probleem hoor voor onze brave doedel. Alleen als ze wat wilde drinken, hebben we haar ff losgelaten. Met als bijkomend resultaat oranje poten en buik van het ijzerhoudende water, mwâh… ☹

Omdat we toch niet bij de gletsjer zouden komen, hebben we nog ff een theetje genuttigd en zijn we maar weer omgedraaid. En dan kom je op de hele route maar liefst twee mountainbikers en twee kleine groepjes wandelaars tegen… Zo gaat het de hele week trouwens al: je komt hier bijna niemand tegen in dit uitgestrekte land. Heerlijk.

De terugweg op de wasbordweg was minstens zo uitdagend als de heenweg; alles wat je stijgt, moet je ooit weer dalen en dat ging niet echt van harte, brrr. Dick, we hebben de Disco gemist!!! Maar zijn heelhuids huiswaarts gekeerd.

Morgen verkassen we weer en tuffen dan richting Oppdal.