Stryn, Kjenndalsbreen 29 augustus

Jippie, de zon schijnt, de hemel is blauw met af en toe een plukje wit: HEERLIJK! Vandaag gaan we op zoek naar Kjenndalsbreen. We rijden daarvoor voor de zoveelste keer naar Loen en volgen de smalle weg langs het prachtig smaragdgroene Lovatnet. De weg is vaak smaller dan een gemiddelde Nederlandse rijbaan, dus oppassen geblazen bij blind summits en naar een uitwijkbocht als er een tegenligger aankomt. We hebben maar een keer de auto in de achteruit hoeven zetten met een blije Duitse camperbestuurder als ‘beloning’. We zien bruine koeien midden op de weg bij Breng, een piepklein boerengehucht waar nog oude hutjes met behaarde daken in gebruik lijken te zijn. En laten we vooral de ontelbare watervallen niet vergeten die dit dal rijk is. Hier in Noorwegen geen gebrek aan water in tegenstelling tot de inmiddels nijpende situatie in het bloedhete Nederland, althans, zo lezen we. Maar wát een schitterende omgeving is ook dit weer; het houdt niet op.

Onderweg stoppen we even bij de herdenkplaats voor de slachtoffers van de rampen in 1905 en 1936. Enorme stukken rots kwamen toen naar beneden, vielen in Lovatnet en veroorzaakten een tsunami. En dat tot twee keer toe dus, vreselijk. Beide keren is het merendeel van de slachtoffers niet teruggevonden.

Een kilometer of vijf voordat we parkeerplaats onder de breen bereiken, stuiten we op een vooraf aangekondigde toltickethouder. Het is niet meer dan een boxje gevuld met doorslagvelletjes waar we ons kenteken en de datum van vandaag op invullen. 70 kronen in het envelopje en hup in de brievenbus deponeren. We hadden natuurlijk ook met een QR-code kunnen betalen, maar dit vinden wij natuurlijk veel leuker!

En dan na nog wat hobbelen op het laatste stuk onverharde weg is ‘ie er ineens: Kjenndalsbreen. De Kjenndalsbreen groeide tussen 1980 en 1997 maar liefst 300 meter, daarna is de gletsjerarm zich juist terug gaan trekken.

Helaas is ook hier het ijs niet te bereiken. Dat zou ook te gevaarlijk zijn. Wel hebben we nog een kilometer of zo de rivierbedding gevolgd; dat zou in het voorjaar niet kunnen met al het smeltwater dat dan naar beneden dondert.

Hoog boven ons lijkt het ijs hier over de bergrand te rollen. En nu hebben we stralend weer, maar blijkt het voor de foto en film ook wel lastig om al dit mooie natuurgeweld vast te leggen met zulk tegenlicht. Het is ook nooit goed, haha. Maaaarrrrr, het was weer een topdag, op naar morgen!