Øvre Eidfjord, Valursfossen, 4 september

Zo, da’s pas mooi wakker worden. Wat een heerlijk uitzicht, er zijn al een paar tentjes weg.

Na het genieten gaat er weer geklauterd worden. Daarvoor stappen we eerst in de auto naar een parkeerplaats 11 kilometer verderop en 800 meter hoger dan hier. Het begint redelijk, maar na een kilometer op twee wordt het een onverharde fietspadbrede weg vol haarspeldbochten. Hier begint het klauteren dus al 😊. Brrr, wat een gehobbel en gebobbel weer. Elke keer denk je bij zo’n weggetje dat het niet erger kan, maar dan kom je bedrogen uit… Maar goed, we hebben het gehaald met een gangetje van 25 kilometer per uur en duimend dat er geen tegenligger naar beneden zou komen. En dat alles in de wetenschap dat afdalen ook via diezelfde weg moet… Maar goed, dat is van later zorg.

Om bij de Valursfossen te komen nemen wij niet de makkelijkste weg (dat doen wij toch nooit...?), maar toch ook weer wel als je rond wilt wandelen. Het makkelijkste is een heel lang recht pad met zo hier en daar rotsblokken over een flinke bult omhooglopen en later dezelfde weg weer naar beneden (al blijft dalen voor de artroseknietjes van Greetje overal een drama). Maar da’s nie leuk nie. Het moeilijkste is deze weg heen en rechtsom terug. Gelukkig kozen wij ervoor de route linksom te lopen. Mazzeltje. Tot aan de fossen was het rotsklimmen, veel stukken met meer dan 45% stijgingspercentage: handen en voetenwerk dus. En dat bijna vier kilometer lang. Noor moest zo hier en daar geholpen worden, naar boven of beneden. Ze vond dat eerst een beetje eng, maar na drie keer hulp van Sjenie bleek het gewoon een kwestie van vertrouwen en ging het goed. Ze ging er gewoon voor zitten: de baas helpt mij.

Een lange, zware klauterroute met bijna vanaf het begin watergeraas op de achtergrond wordt beloond als je ineens, voorbij een bocht, de Valursfossen ziet. Met 272 meter een lange waterval, maar met slechts kleine stukken vrije val. Lopend naar de waterval voelden we een paar drupjes. Nat zijn we er niet van geworden, dat waren we al van al het gezwoeg. Hadden we op de camping gezeten, dan hadden we een flinke, zeer kortstondige bui op ons hoofd gehad. Alweer mazzel dus.

Anders dan gisteren zijn we nauwelijks mensen tegengekomen. En dat terwijl de parkeerplaats vol stond met vooral Noorse auto’s. We denken dat, vanwege het mooie weekend, veel Noren een weekendje de Hardangervidda (vidda = de uitgestrektheid) op geweest zijn om ergens in de wildernis te kamperen. En dat is niet echt moeilijk op de grootste hoogvlakte van Europa. We zijn een paar wildkampeerders met grote rugzakken op de terugweg tegengekomen. Onder andere twee gasten die drie dagen op pad waren en met hun drone hun kampeerplek opzochten. Tijdens hun hike ruimden ze rotzooi op, maar een vuile luier hebben ze laten liggen: die durfden ze niet beet te pakken…

Zo, het was me het dagje wel. Maar FANTASTISCH! Het onderstel is aan rust toe, de holtes zijn nog steeds niet leeg en de keelpijn (heelhijn) is ook nog niet helemaal weg, en toch is alles goed gegaan. Na elke tocht, bezienswaardigheid of belevenis denken we dat het niet gekker, mooier, inspannender of indrukwekkender kan. En dan kom je toch in positieve zin bedrogen uit zeg. Elke dag brengt natuurlijk weer wat nieuws, maar hier is elke dag nog steeds een feestje!