Øvre Eidfjord – Rjukan, 5 september

Jubel, jubel, wát een mooie rit vandaag! Over de Hardanger scenic route naar Geilo gereden en vandaar binnendoor naar Rjukan. Waanzinnig mooi en soms bijna onwerkelijk! In de verte zagen we de Hardangerjøkulen, de gletsjer, nog. Jippie. Wát een immense oppervlakte: Hardangervidda is het grootste nationale park van Noorwegen. Opgericht in 1981 met als doel het beschermen van het hooggebergtegebied met zijn flora en fauna en zijn cultureel- en historisch erfgoed. Tegelijkertijd moet agrarische gebruik mogelijk zijn, net als recreatie, jacht en visserij, en onderwijs en onderzoek. Het is een combinatie van bossen, ravijnen en kale rotsen en het vormt een gigantisch kleurenpalet van ontelbare schakeringen groen, geel, roodbruin en bruin, grijs en alle kleuren die daaraan verwant zijn. Eerlijk gezegd heb ik nog nooit zo veel kleuren groen gezien. Wederom niet in woorden, foti of film te vatten. Jammer lezer, je moet hier zelf naartoe om het ook zo te ervaren.

En als je dan over zo’n geweldige hoogvlakte rijdt, móet je wel zo nu en dan stoppen. Niet alleen om te klikken en klakken, maar ook om gewoon eens goed om je heen te kijken. Wel goed aangekleed de auto uit, want het is vandaag niet warmer dan een graad of twaalf en er staat een stevige wind (gevoelstemperatuur zes graden, brrrr). Verderop nog een paar keer gestopt, onder andere bij de Lurefossen, een hele ‘platte’ waterval.

Laat in de middag bereiken we de nagenoeg verlaten camping in Rjukan, erg gedateerd maar gelukkig wel schoon. Bij aanmelding blijkt dat de eigenaar een Twent is die het geheel hier acht jaar geleden aangeschaft heeft. En er vervolgens niet veel meer aan gedaan lijkt te hebben… Eind september gaat hij weer naar Nederland: “Mijn vrouw zit daar hè…”, was alles wat hij zei. Alles doet hier een beetje stoffig en verlopen aan en dat hebben we hier in Noorwegen nog niet eerder meegemaakt. Het is voor het eerst deze vakantie niet helemaal onze plek. Dus waarschijnlijk gaan we toch nog een keer verkassen en wordt dit niet ons laatste Noorse kampement.

We hebben even boodschappen gedaan in Rjukan dat ons als plaats erg tegenviel, het ademt een soort oostbloksfeer.

Tijd voor het wikimoment: dit dorp is op de tekentafel ontworpen, voor de arbeiders van de waterkrachtcentrale in Vemork. Tijdens en net na de bouw, de grootste waterkrachtcentrale ter wereld. Aanvankelijk werd er stikstofmest geproduceerd en vanaf 1934 zwaar water. Tijdens WOII hebben de Duitse bezetters het zwaar water gebruikt voor de ontwikkeling van een atoombom. Maar daar hebben Noorse verzetsstrijders een stokkie voor gestoken en zo werd Rjukan bekend door de sabotage van het zwaarwatertransport. Check Wikipedia voor meer details…

Nog een bijzonderheid hier zijn de hoog boven op een berg geplaatste spiegels met een totale oppervlakte van 50 vierkante meter. Deze weerkaatsen het zonlicht dat het dorp van september tot maart 24/7 ontbeert. Zo wordt midden in het dorp een plaats op het marktplein door zonlicht verlicht. Nu hoeven de mensen niet meer met de speciaal daarvoor gebouwde Krossobaan de berg op om een beetje zon te zien.

Morgen gaan we verder op onderzoek uit…