Oppdal, 22 augustus

Maandag: wasdag, ook hier. Het moest er een keer van komen; we stinken hier anders de Kip uit. Én het is mooi weer en er staat een straffe wind. Dan is was drogen een koud kunstje. Alzo geschiedde.

En dus wat later op pad vandaag voor het volgende programmaonderdeel: de muskusosexpeditie. Dat betekende flink keienklimmen naar het Dovrefjell nationale park, zo’n 500 meter boven ons startpunt. Daar leven heel wat kuddes van die imposante dieren. Ze lijken erg op een rund, maar zijn meer verwant aan geiten, schapen en antilopen. Oh ja joh?! Ondanks hun logge voorkomen zouden ze het op de atletiekbaan prima doen: de 100 meter in zes seconden 😊. Het is maar dat je het weet.

Muskusossen zijn eigenlijk arctische dieren. Maar rond 1920 werden ze door vissers meegenomen vanaf Groenland voor hun vlees. Omdat ze aardig wat geld opbrachten, volgden er snel meer. Na een paar jaar stikte het van deze kolossen rond Kristiansund. De regering zorgde ervoor dat een deel van de dieren verplaatst werden naar het binnenland van Dovrefjell, een veel geschikter gebied. De eerste groep dieren overleefde het niet, maar de pogingen daarna waren succesvol. Inmiddels leven er ruim 200 muskusossen in het 1700 vierkante kilometer grote Dovrefjell. Ze leven vooral van korstmossen, bessen en grassen.

De meeste muskusossen die je ziet (áls je ze ziet…), zie je in groepjes van vier tot zes dieren, dat komt in dit gebied dan neer op zo’n 40 ‘kuddes’. Iedere kudde heeft daarom ruim 40 vierkante kilometer tot zijn beschikking. Op de hoogvlakte waar wij liepen zou je ze tegen het lijf kunnen lopen. Hâ gekûnne… Er was eerder vandaag een kudde van vijf gespot op het deel waar wij liepen, maar helaas waren ze sneller dan wij. 😊 We moeten het dus doen met de stipjes die we gezien hebben vanaf het Snøhetta viewpoint en met een foto van internet.

We zijn gestart bij de Kongsvold Fjeldstue, een berghut uit het begin van de 18e eeuw. De oorspronkelijke berghut, die op last van koning Evstein I is gebouwd om pelgrims onderdak te bieden, stond twee kilometer verderop. De pelgrimsroute bestaat nog steeds. We zijn na zeven kilometer lopen geëindigd bij het in 1921 geopende station van Kongsvoll. Het ligt werkelijk in het midden van niets, maar de trein stopt er nog steeds. En laten we dat toch ook nog meegemaakt hebben vandaag, jottem!

Voor de botanici onder ons zijn wat foti toegevoegd van blomster die je hier in Hülle und Fülle tegenkomt. De natuur is hier nog echt en ongekend ongerept…

’t Was wederom een machtig mooie dag!