Fjærland – Borgund – Øvre Eidfjord, 2 september

Vandaag weer een ritje verder. Met heeel veeel tunnels. De langste, de Lærdalstunnelen was maar liefst VIERENTWINTIGENEENHALVE KILOMETER lang, de langste autotunnel ter wereld. Voor de veiligheid om de zes kilometer een grote ruimte, een soort dome, met daglichtlampen. Voor nog meer veiligheid is de weg niet kaarsrecht, al zou dat voor de bouwers veel makkelijker geweest zijn. Je moet blijven opletten. En dat is dan een nieuwere, goed verlichte tunnel. Maar er zijn ook hobbelige, donker ‘rotzakjes’, waar je niet echt voor je plezier rijdt. En dan nog even een opmerking over hoe díep je soms gaat, brrr. Niks voor de claustrofoben onder ons. In de laatste twee tunnels was er zelfs een rotonde: het moet niet veel gekker worden!

Ook nog een veer genomen van Mannheller naar Fodnes over het Sognefjord, het langste en diepste fjord van Noorwegen. Zó zeg, het wordt een dag van uitersten… Voor de veerboot een lange tunnel, dan een stukkie varen en hup zo weer een lange tunnel in.

Veel wegen zijn tolwegen. In Noorwegen werkt dat heel eenvoudig. Op een enkele uitzondering na, waar je vooraf aan een tolpoortje moet betalen, rijd je gewoon de weg die je wilt. Door een camerasysteem wordt bijgehouden wanneer je waar gereden hebt en wat je daarvoor moet betalen. De rekening krijg je thuisgestuurd en dat geldt ook voor de overtocht met veel veerboten. Dat levert dan wel boel veel uitgestelde vakantiekosten op… We gaan het meemaken.

En dan nu het langverwachte wikimomentje: Langs de weg kwamen we de legende van Sint Olav en de troll tegen. Toen Sankt Olav langs dit punt reed in 1023 verloor zijn paard een hoefijzer. Twee trollen op de berg lachten hem uit, waarna hij ze voor straf veranderde in stenen standbeelden. Ze hebben daar samen gestaan tot 1800 toen de vrouwtjestrol naar beneden is gevallen. De man, Jutlamannen, staat er nog steeds.

Onderweg naar onze nieuwe kampeerplek hebben we ook nog Borgund bezocht. Na de ‘meest bezochte’ (Lom), de ‘jongste’ (Kvernes) en de ‘kleinste’ (Urnes) nu de ‘meest originele’ stavkyrkje uit rond 1180 bekeken en beklikt. We hebben met open mond staan kijken, wát een mooi bouwwerk! Pikzwart van de teer die er hier en daar door de warmte van de zon vanaf drupte. Mind the tar! Veel staafkerken zijn in de loop der tijd, zeker na de Reformatie, enorm aangepast. Deze niet! Behalve een eigen klokkenstoel staat er ook nog een losse klokkentoren naast de staafkerk, op dezelfde manier gebouwd. De oorspronkelijke rondgang is ook nog aanwezig. Het is wel stikdonker binnen, omdat hier geen ramen in geplaatst zijn.

In het schitterende bezoekerscentrum een goede uitleg over de bouw van dit type kerk: niet alleen leuk voor de bouwkundigen onder ons…

Op weg naar onze eindbestemming hebben we een Absteckertje genomen naar Undredal alwaar ook een staafkerk zou staan. Ach als je er toch bent, neem je die extra kilometers gewoon voor lief. Het was wel even zoeken, maar zonder dat we het in de gaten hadden, waren we langs een schattig wit kerkje met een rood dak gelopen. Hé, dat was ‘m! Het oorspronkelijke bouwwerk stamt uit 1140, biedt plaats aan maar liefst 40 mensen en is nog als kerk in gebruik. Maar wel helemaal aangepast, haha.

Onderweg in de Sognefjord ook nog dolfijnen gespot en in de haven van Eidfjord weer zo’n log cruiseschip gezien.

We staan nu op een camping in de Hardangervidda in Øvre Eidfjord aan het Eidfjordenvatnet, een meertje bijna bij de Eidfjorden. Dat is weer een zijarm van de Hardangerfjorden, het op een na langste fjord van Noorwegen. En, jawel, met uitzicht op het meer.

Ook vandaag hebben we dus weer een interessante route gereden door wederom compleet ander berglandschap, énnnnnn we zijn op weg naar Borgund door de groente- en fruittuin van Noorwegen gekomen.