Øvre Eidfjord, Vøringsfossen, 3 september

Jaaaa, daar zijn we weer, en alweer een (toeristische) ervaring rijker: Vøringsfossen, ofwel de ‘eervolle of trotse, grootse waterval’. Nou, dat was ‘ie! KEI-mooi! En een hoop Bénmomenten vandaag ..! Jottem. Deze dag kan weer niet stuk. We hoefden slechts 13 kilometer te rijden en maar enkele honderden meters te lopen; relaxte dag man.

Vøringsfossen is volgens Visit Norway een van de spectaculairste watervallen, en is ook een van de hoogste watervallen van Europa. De totale hoogte is 182 meter, de vrije val komt neer op 145 meter. Dat je het maar weet. Langs de rand van de vallei zijn uitzichtplatforms gemaakt en een deel daarvan is nog in aanbouw. Over Vøringsfossen heen loopt een smalle trap: 47 meter lang en 50 meter boven het brullende water, lees: Benmomentjûhhhh. Spectacu! We gaan niet te veel schrijven, bekijk de foto’s en video’s maar. Vanwege werk in uitvoering was het niet mogelijk om beneden aan de waterval te komen, tenzij we er een dagje lopen voor zouden uittrekken. En daar hebben wij geen zin (meer) in.

Vandaag was het ook weer een zonnige dag in Hardangervidda en dat was mooi voor de kleurenprisma’s bij de waterval. Rood, oranje, geel, groen, indigo en violet waren allemaal goed te zien. Jammer dat de Tyssvikjo, tegenover Vøringsfossen, die ook zo’n 180 meter hoog is, niet meer water gaf vandaag. Die kan in het voorjaar ook heel veel water naar beneden laten donderen.

Op de heen- en terugweg moesten wij even denken aan vijf jaar geleden: de spiral tunnels in Canada. Die waren voor de trein, maar hier hebben ze 360-gradentunnels voor auto’s. Je blijft sturen. Aparte ervaring hoor. Als je de navigatie ziet met door elkaar lopende wegen dan snap je er niets meer van. Omdat er dus heel veel lange bochten in de tunnels van vandaag zaten, konden we onmogelijk last krijgen van tunnelvisie.

Op de terugweg naar de camping zijn we nog gestopt bij het Måbø boerenlandmuseum: hoe de boeren vroeger leefden in de Måbø vallei. De plek van het museum is bewoond geweest vanaf de 14e eeuw, en van de periode 1774 tot 1967 is bekend wie daar gewoond hebben in de twee boerderijen die het museumpje rijk is. Het moet daar afzien geweest zijn. Je kunt nergens in, de boel is langzaam aan het vervallen: het museum is gesloten…

En je zult het niet geloven, beste lezer, vanmiddag hebben wij een beetje aangeklooid op de camping. Hondje laten zwemmen en weer drogen met de waterblazer, boekje lezen, korte broek aan, korte broek uit, lange broek en trui weer aan, lekker koken, heerlijk happen, foti uitzoeken voor het blog, blogje schrijven, en alles wat ik nog vergeten ben. Heerlijk!

Oh ja, schiet me nog wat te binnen (PANG!): op alle plekken waar we terechtkomen, vertellen de Noren ons dat wij zulke bofbipsen zijn. Hûh?! Het schijnt overal de hele zomer nogal nat en grijs te zijn geweest… Oehhhh, stelletje mazzelaars!