11 februari, Reykjavík

Het einde van deze vakantie komt helaas alweer in zicht en we hebben vandaag een verkasdag. Omdat we gisteren niet meer bij het Durhólaey natuurpark geweest zijn, rijden we er vandaag nog even heen. Wát een natuurgeweld, ook nu weer. Als we bovenop de rotsen parkeren en willen uitstappen, krijgen we de autodeuren bijna niet open, zo hard waait het. Het is hier windkracht 9, en we worden nog net niet uit onze schoenen geblazen. Spectaculair, dat wel. Camera’s stilhouden is dan wel een dingetje, zullen we maar zeggen. Maar we hebben wel een geweldig zicht op waar we gisteren waren in Reynisfjara, met een nog onstuimiger zee op de voorgrond. Ook zien we nu alle rotsen van Reynisdrangar, al is het maar heel erg in de verte.

Wat we helemaal vergeten te vertellen, is dat gids Benny vertelde dat het in geen jaren zo’n strenge winter is geweest in het zuiden van IJsland. Vorige week min 15 graden Celsius, terwijl het hier doorgaans overdag rond het vriespunt is. En ook de stormen zijn niet gewoon. Windkracht 6 Beaufort is hier heel normaal met soms wat uitschieters, maar we hebben nu bijna iedere dag windkracht 9 tot 11 te doorstaan… En dan met sneeuw erbij is het helemaal bal. Wíj reden gisteren naar de gletsjer met nog redelijk zicht, maar dat ontbrak vorige week ook en toen werd er volledig op de gps vertrouwd. Waarvan akte.

Na de onstuimige kliffen rijden we over de 1 door richting Reykjavik. Het weer is veel beter dan voorspeld, gelukkig, en daarom stoppen we nog een keer bij de Skógafoss. Nieuwe ronde, nieuwe kansen… Nu gaat deze schoonheid niet schuil achter sneeuw maar stormt het en verwaait het water. Dus eigenlijk verschuilt Skógafoss zich achter zijn eigen stuifwatergordijn. Ook bekijken we de Gljúfrabúi weer, maar nu van wat grotere afstand. Eenmaal weer onderweg denken we rookpluimen te zien, maar niets is minder waar, gelukkig. Het zijn kleine watervallen die ‘naar boven lijken te stromen’. Zo hard waait de wind. Wat een maf gezicht.

Langs de route is door alle regenval van de afgelopen dagen de meeste sneeuw wel verdwenen, en we zien zo hier en daar zelfs groen gras en mos verschijnen. Tussen Selfoss en Reykjavík wordt letterlijk flink aan de weg getimmerd en dan ploep ben je ineens in de grote stad. Dat is voor deze dames wel weer ff omschakelen. Hotel Alda is makkelijk te vinden en we gaan eerst op zoek naar een parkeerplaats zo dicht mogelijk in de buurt, dat scheelt een hoop gesjouw. En hebben we die gevonden? Jazeker: precies voor deur! Ff wat IS-kronen overhevelen naar de plaatselijke parkeerinstantie en de dames mogen het vehikel het hele weekend voor de deur laten staan. Mooi wâh?!

Na het nuttigen van een bammetje gaan we lekker op stap in wisselvallig Reykjavík, want ook hier giert de wind door de stad en worden we zo nu en dan gehagelstraald. Knetter zeg, wat zijn die blokjes ijs hard. En toch mag dat alles de pret niet drukken en lopen we eerst naar het Vikingschip Sólfarið aan de baai en daarna naar de Hallgrímskirkja. Dit is natuurlijk de bekendste en hoogste kerk van IJsland met zijn ruim 74 meter hoge toren. En misschien ook wel de lelijkste? Of mag je dat niet zeggen? De kerk is vernoemd naar Hallgrímur Pétursson, een geestelijke en hymneschrijver. Het ontwerp is geïnspireerd op de grote basaltpartijen die op IJsland te vinden zijn en is gebouwd tussen 1945 en 1986. Zowel het in- als het exterieur blinkt uit in soberheid, wat op zich ook wel weer bijzonder is. En als je er dan na zonsondergang gedurende het fotogenieke blue hour weer langskomt, ziet hij er ineens veel aantrekkelijker uit…

Verder is het oude centrum van Reykjavík niet heel bijzonder, maar herbergt het wel veel vrolijk gekleurde panden waar vooral galerieën, eettentjes, souvenirwinkels en kledingzaken onderdak hebben gevonden. Uiteindelijk hebben we niets gekocht en nemen wij onze foto’s, film en herinneringen mee als souvenir.