9 februari, Jökulsárlón

Pfffffft, wat denken die IJslanders wel, dat wij toeristen het altijd koud hebben of zo?! Lekker zo’n aardwarmteverwarmingssysteem dat je niet zelf kunt reguleren… Zelfs koukleum Greet legt het in deze hitte ’s nachts af.

We gaan op tijd weg, want de zon schijnt(!) en je weet nooit hoelang dat hier gaat duren. Vanuit Vík rijden we naar het oosten naar Jökulsárlón, het ijsschotsenmeer. Een lange rit, maar weer prachtig. Gelukkig is het vandaag kraakhelder weer en het spelletje van gistermiddag ‘wie ziet als eerste het volgende gele paaltje’ hebben we niet hoeven spelen. De gele paaltjes zien we gelukkig al van verre. Wel zijn er nog hele stukken weg die onder een dikke laag sneeuw en ijs schuilgaan en waait er op veel plekken veel stuifsneeuw over de weg. Dat laatste zorgt voor een mooi ‘barcode-effect’. Voorzichtig doorrijden dus, op de motor afremmen en zeker niet hard je gaspedaal intrappen. Dan land je immers vanzelf in de berm, en die loopt hier echt flink af. In twee dagen tijd hebben we al drie auto’s in de diepe sneeuw naast de weg zien staan, wachtend op de sleepdienst.

Onze Jeep denkt trouwens ook met ons mee. Als je na een heel lang traject rechtdoor rijden een voor hem onverwachte beweging maakt, krijg je het advies om een kopje koffie te gaan drinken 😊… Er verschijnt dan op de display: “Drowsiness detected”, vergezeld van een rood pictogrammetje van een dampend kopje koffie!

Het is een kwartiertje rijden naar Vík en net daarbuiten zien we rechts de Hjörleifshöfði, een 221 meter hoge alleenstaande kaap die 1300 jaar geleden nog in zee lag.

Een stuk verderop rijden we langs IJslands grootste lavaveld Eldhraun dat nu bedekt is door een dikke laag sneeuw. Dit veld ontstond tijdens de uitbarsting van Laki die duurde van 1783 tot 1784. Dit was een van de meest giftige uitbarstingen in de geschiedenis en leidde tot ziekte, vernielde oogsten en hongersnood. 

Het lijkt vandaag trouwens de Icefields Parkway in de Canadese Rockies wel, zoveel gletsjers zien we onderweg, echt ge-wél-dig!

En dan HET doel van vandaag: de gletsjerlagune Jökulsárlón. Het stille blauwe water is verder in het voorjaar bezaaid met ijsbergen die afgebroken zijn van de rand van Breiðamerkurjökull, een deel van de Vatnajökull. Nu liggen er, zoals normaal in de winter, een stuk of 20. Een paar daarvan kunnen we goed zien als we langs de lagune lopen. Aan de rand van de lagune staat een bord dat je vooral niet in het water moet vallen want na een paar minuten ben je al onderkoeld. Een gewaarschuwd mens… De vogeltjes die in het water zwemmen hebben nergens last van 😊.

We klikken en zoomen hier wat af en hebben medelijden met de Japanse bruid en groom die in hun mooiste jurk en pak bij het meer staan te kleumen. Mooie fotolocatie, dat wel...

We rijden een stukkie terug voor een korte strandwandeling. Omdat er een open verbinding met zee is, liggen er grote brokken ijs op het zwarte zandstrand. Bizar verschijnsel.

Weetjes…

Op de Vatnajökull kan ’s winters wel tien meter sneeuw vallen. De gletsjer is 8100 km2 en de op een na grootste van Europa. Alleen Spitsbergen heeft grotere met een oppervlakte van 8500 km2. Maar in volume wint de Vatnajökull weer, de maximale dikte is 900 meter, de gemiddelde dikte 400 meter. De meeste gletsjers op IJsland stromen snel: wel ruim een meter per dag.

Omdat we het hele eind nog moeten terugrijden, taaien we af en bekijken in Hof nog even de Hofskirkja uit 1884. Dit schattige kleine kerkje heeft muren van steen met een dak van platte stenen bedekt met gras. Zo werd jarenlang gebouwd om het binnen nog enigszins behaaglijk te krijgen.

Voordat deze manier van bouwen gebruikt werd, bouwden ze hier huizen met turf op het dak.

De graven die rondom het kerkje liggen, zijn bedekt met een dikke warme sneeuwdeken.

In Vík doen we nog even de hoognodige boodschappen voor de avondmaaltijd en we karren in het donker terug naar onze comfortabele woning. Ook facetimen we met Carin die vandaag met Ellen en Els haar verjaardag viert in Renesse. Wij nemen daarom vanavond bij de thee een lekker gebakje en vieren op afstand mee.

Helaas hoeven we vannacht het bed niet uit voor het noorderlicht: het is wederom dichtbewolkt. Dikke pech is dat deze week, vooral ook omdat de apps ons vertellen dat er veel activiteit boven ons is… We gaan ervan uit dat we gewoon nog een keer terug moeten naar dit mooie eiland.