8 februari, Vík

We verlaten vandaag ons tiny house in Eiríksbraut en rijden onder zeer wisselende weersomstandigheden naar onze nieuwe bestemming: Vík. Gelukkig weet je niet alles vooraf. Het blijkt een pittige tocht te worden, en vooral het laatste stuk is het flink afzien. Vanwege het slechte weer rijdt iedereen met de alarmlichten aan, dan ben je écht beter zichtbaar. Max 30 kilometer per uur, af en toe stilstaan en samen turen of we de witte streep en de gele paaltjes langs de weg kunnen vinden. Gelukkig zijn ze geel … Hadden we beschikt over schrijverstalent, dan was vandaag spontaan een ode aan die gele wegmarkeringen ontstaan! Tsjongejonge, wát een hels einde van onze tocht. Geen woorden voor, maar wél gered…

Langs de route richting Vík beleven we nog meer natuurgeweld. Eerst stoppen we bij de Seljalandsfoss. Een waterval van 65 meter hoog waar je in de zomer achterlangs kunt lopen. Dat kan nu echt niet: er ligt metershoog ijs achter en de toegang is afgeschermd met een touwtje. Gelukkig zijn de weergoden ons hier even gunstig gezind en sneeuwt het maar een heel klein beetje. We zien soms zelfs een paar vlakken blauw en hebben mooi zicht op de donderende waterval.

Links van de Seljalandsfoss spotten we nog een ‘klein’ watervalletje en 300 meter verderop nog een grotere in de Gljúfrabúi, een schitterende kloof. Machtig mooi.

Vandaag gebruiken we voor het eerst ook onze stijgijzers: TOP! Hadden we natuurlijk veel eerder moeten doen 😊. Dat loopt als de beste en lekker ontspannen over de gladde sneeuw en de dikke plakken ijs.

In steeds heviger sneeuwbuien rijden we door naar de Skógafoss, de ‘waterval in het bos’. Alleen is er vandaag geen bos meer te bekennen. IJsland bestond vroeger voor 20% uit bos. Maar door vulkaanuitbarstingen, oprukkende gletsjers, schapen die jonge boompjes eten en houtkap is daar nu nog maar 1,4% van over... Zoals Huub al schreef over het IJslandse ‘grapje’: zet drie bomen bij elkaar en je hebt een bos. Om weer bossen terug te krijgen wordt er tegenwoordig veel geïnvesteerd in boomaanplant. En dat zien we ook overal: zo hier en daar lijkt het wel een mini-Veluwe. 😊

De Skógafoss komt ook voor in Game of Thrones. Voor de fans: in de eerste aflevering van seizoen 8 laten Jon en Daenerys de draken landen aan de voet van een reeks watervallen. De meeste watervallen en rotsformaties in de scene zijn digitaal toegevoegd, maar de grote centrale waterval is de echte Skógafoss.

En dan willen we vandaag nóg twee watervallen zien, maar die laten we aan ons voorbijgaan. Met al die sneeuw zie je daar immers toch niets van. En ook de Eyjafjallajökull, de vulkaan die relatief het vaakst uitbarst op IJsland, zien we vandaag helaas niet. Misschien op de terugweg? We kennen hem nog wel van 20 maart 2010 toen deze vulkaan op spectaculaire wijze uit zijn slaap ontwaakte. Je weet wel: het gevolg was een uitbarsting met heel veel as op 14 april waardoor het vliegverkeer in een groot deel van Noord-Europa werd gesloten.

Eigenlijk willen we naar het zwarte strand rijden en in Vík nog even boodschappen doen, maar daar komt niets van terecht. We zijn blij dat we heelhuids de Black Beach Suites bereiken en checken daar om half vier al in. Dan eten we vanavond lekker buitenshuis, tenminste als we The Barn kunnen terugvinden, hihi. Inmiddels klokken we half zes en sneeuwstorm nummer 567 ramt hier tegen onze luxe tussenwoning. Het is hier binnen gelukkig behaaglijk warm…

Net als gedurende de rest van de week zien we vandaag, als we zicht hebben, ook regelmatig groepen IJslandse paarden. Bijna allemaal met de kont in de wind. Wát een diehards zeg!

Het IJslandse paard

De voorouders van het vriendelijke maar ook eigenwijze en supersterke IJslandse paard zijn door de Vikingen meegenomen naar IJsland vanaf Engeland en Noorwegen. Inmiddels mogen er geen paarden en honden meer ingevoerd worden op IJsland. Dat geldt zelfs voor IJslandse paarden die buiten IJsland bijvoorbeeld op een keuring of wedstrijd geweest zijn; die mogen niet meer terug.

Zoals je misschien wel weet, loopt een IJslander ook in tölt en telgang, naast de bekende stap, draf en galop. De tölt lijkt op de stap, maar gaat zo snel dat het paard soms maar op een been steunt. Bij de telgang loopt het net als een kameel: twee benen aan een kant en niet diagonaal.

Deze gangen worden niet aangeleerd, maar zitten er vanaf de geboorte in. En het is ff wennen om op een IJslander te rijden. Maar om dat te doen is het nu te koud.

Weetjes…

De IJslanders kennen een ander achternamen-systeem dan wij. Een IJslander heeft als achternaam de voornaam van vader, aangevuld met son of dóttir. Zo zou Greets achternaam op IJsland Gerritsdóttir zijn. Woon je op IJsland maar kom je er niet vandaan, dan kan dat voor komische situaties zorgen. Net als wanneer een IJslander buiten IJsland komt.

Iedereen kent elkaar bij de voornaam, het telefoonboek is dan ook alfabetisch op voornaam. Anders dan inmiddels bij ons zijn de voornamen gereguleerd, ze moeten passen bij de taal en traditie op IJsland.

Het IJslands verandert wel een beetje, mede door de niet-IJslandse inwoners. Maar het meeste komt nog van de Vikingen die hier rond 1000 woonden. Nieuwe woorden worden met zorg gekozen. Ze vinden het op IJsland erg leuk als je als bezoeker probeert dingen te zeggen in hun taal. Dat proberen we ook en hebben geen idee of het goed klinkt, haha. 😊.

En dan nog even dit: noooooit gedacht dat een wandelingetje van 150 meter voor een pizza zo’n ontzettende uitdaging kon zijn. Pfffffft. Windkracht veel en striemende sneeuw in je gezicht maken zelfs dat tot een avontuur. IJsland, wat ben je krachtig en onvoorspelbaar!