6 februari, Eiríksbraut

Via het Þingvellir National Park, onderdeel van de Golden Circle, rijden we vandaag naar Eiríksbraut waar ons volgende verblijf staat: een heus tiny house. Maar voor we daar zijn, rijden we eerst rond de 30 kilometer lange Hvalfjörður (walvisfjord). Net voorbij Borgarnes hadden we niet gedacht iets van het fjord te kunnen zien: sneeuw + storm = sneeuwstorm = zeer weinig zicht, haha. En na de sneeuw van vannacht waren de wegen ook behoorlijk wit. Maar wie niet waagt, die niet wint; ofwel die waagt, die wint! Halverwege de rit rond de fjord viel de sneeuw weg en hadden we alleen nog storm over. Met zo hier en daar zelfs een ‘verlegen’ zonnetje. En dan ligt er ineens dat enorme fjord voor je. Mooi man.

Na wat klik- en zoomwerk rijden we door naar het Nationaal park Þingvellir, UNESCO Werelderfgoed. Historisch gezien een belangrijke plaats en prachtig om doorheen te rijden en een stukje te wandelen. Voor ons wordt het vandaag een mooie wandeling van een kilometer of vijf, met zo nu en dan een flinke glibberpartij over dikke plakken ijs die de paden niet altijd even goed begaanbaar maken.

Weetjes…

Iedere nederzetting van de oude Noorse stamhoofden op IJsland had zijn eigen volksraad (þing, een ding 😊), met een overkoepelende volksraad voor zaken die iedereen aangingen. Daarvoor verzamelden de stamhoofden zich in een AlÞingi, die vergaderde bij Þingvellir (vlakte van de rechtspraak). IJsland heeft 450 jaar een statenbond gehad van nederzettingen, dit wordt ook wel gezien als het oudste parlement ter wereld. Geen absolute macht, maar alle macht bij het volk. De overblijfselen van dit parlement zijn nog steeds zichtbaar.

In de 11e en 12e eeuw nam de macht van de AlÞing af en werden de clans in 1235 vazallen van Noorwegen. Tot 1262 bleef IJsland onafhankelijk en voerde menige oorlog, wat eindigde toen het een unie ondertekende met Noorwegen. Toen Noorwegen bij Denemarken ging horen, ging ook IJsland over naar Denemarken. Maar toen Noorwegen in 1814 bij Zweden kwam, bleef IJsland bij Denemarken. In 1874, 1000 jaar na het ontstaan van de eerste nederzetting, kreeg IJsland zelfbeschikking van Denemarken en daarmee ook een eigen grondwet. Vanaf 1918 is het een soevereine staat en vanaf 1944 een onafhankelijke republiek.

IJsland en Engeland hebben flink wat onenigheid gehad over de visrijke wateren rond het eiland waarbij schepen elkaar zelfs probeerden te rammen. De IJslanders blijken goed te zijn in vechten, en niet alleen tegen de elementen…

IJsland is volop in beweging, en dat niet alleen met bulderende watervallen en uitbarstende vulkanen. Þingvellir is de plaats waar de Noord-Amerikaanse en de Euraziatische tektonische platen langzaam uit elkaar drijven. De verzakking is nu 6 km breed en 40 km lang. Metingen tonen aan dat de aardplaten jaarlijks zo’n 1 à 2 cm van elkaar afschuiven en de verzakking 0,5 cm dieper wordt. Bizar om daar te lopen.

Behalve deze Midatlantische breukzone heeft IJsland nog iets bijzonders. Net als Hawaii ligt het op een hotspot waardoor de lava van de vulkanen van veel dieper komt dan bij andere vulkanen.

Op het uitzichtpunt stonden wij vandaag op de Noord-Amerikaanse plaat.

Verder lopend komen we eerst bij een kleine waterval en later via een spekgladde klim bij de spectaculaire Öxarárfoss. Onze ‘stijgijzers’ lagen in de auto… Dommer dan dom. De basaltformaties maken deze waterval bijzonder. Door het naar beneden donderende water en de wind blies de nevel alle kanten op.

Na het overwinnen van de ijzige afdaling lopen we door naar de plek waar de stamhoofden eeuwen geleden voor de AlÞingi samen kwamen. Zonder sneeuw kun je daar nog resten van zien, en wij zagen die vandaag dus niet. Een klein stukje verder staat de Þingvallakirkja uit 1859 (volgens de saga's staat er sinds 1017 een kerk in Þingvellir). Helaas niet open, maar door de ramen konden we zien dat de versierde kerstboom er nog staat. En dat ding was niet van plastic… Naast de kerk staat het zeer sober ogende zomerverblijf van de IJslandse premier. Mooi, zo dicht bij de plek waar het democratisch bestuur van IJsland is ontstaan.

Na zoveel geschiedenis, natuur en cultuur is het voor ons tijd om de Jeep richting eindbestemming te sturen. Dit laatste deel van de route rijden we nog net bij daglicht, met mooi zicht op het immens grote, bevroren Þingvallavatn en de flink wat kleinere Laugarvatn.

Om bij ons schattige tiny house te komen, hebben we een code voor de slagboom en een code voor de huissleutel toegestuurd gekregen. Hoe makkelijk kan het zijn?! En dat leuke huuske staat en hangt vol met spulletjes van de Firma; een mensch kan zich maar thuis voelen…

Inmiddels is het 20.30 uur IJslandse tijd en de wind giert hier weer letterlijk om ons heen, terwijl we toch dachten dat die was gaan liggen. Niets is minder waar. Een verschil met ons vorige verblijf is wel dat de hut hier niet heen en weer schudt. Misschien waait de bewolking wel weg zodat we wat noorderlicht kunnen zien?