Alley & Abbey go Lappi, Suomi, 1/2, avond

Avondsneeuwschoenwandeling

Joehoe, we worden om 18:25 uur weer opgepikt door het busje van Lapland Safaris en wederom naar Saariselkä gebracht. We ‘bussen’ wat af hier. Maar we zijn toch blij dat we een hut in het schitterende natuurpark hebben, en hebben die bustripjes daar wel voor over.

Om 19:00 uur op de sneeuwschoenen om boven Saariselkä op zoek te gaan naar het noorderlicht.

We liepen door het Urho Kekkonen National Park, het beschermde deel van Koilliskaira, de boswildernis. Het park loopt aan de westkant tot aan de Russische grens, 40 kilometer verderop. Niet verdwalen dus. Urho Kekkonen is 25 jaar president van Finland geweest en daar verdiende hij deze vernoeming mee.

We duiken nog even in het verleden: de geschiedenis van de mens in Koilliskaira (= wildernis) gaat terug tot meer dan 3000 jaar geleden. In het zuidelijke deel van het park liggen overblijfselen van een nederzetting uit het stenen tijdperk, de een na oudste nederzetting die in Finland gevonden is. Nu gaat dat natuurlijk schuil onder een dikke bevroren laag sneeuw. De Kemijoki, met 500 km de langste rivier van Finland, stroomt erdoor aan de oostkant naar Rovaniemi. De oevers van deze rivier zijn bewoond sinds het einde van de laatste ijstijd, zo’n 10.000 jaar terug.

De bos-Sami, woonachtig in Koilliskaira en oorspronkelijk jagers en vissers, verspreidden zich tijdens de zomer voor jachttochten en verzamelden zich in de winter in dorpen. Sompio is nog steeds een lokale dorpsnaam van een van de vier Sami-dorpen in dit gebied.

Het wilde bosrendier werd door jagers in gatenvallen gevangen waarvan in Koilliskaira nog restanten te vinden zijn. De bos-Samicultuur begon in de 16e eeuw af te nemen, voornamelijk door het nieuwe kolonistenbeleid en het Zweedse zendingswerk (Finland hoorde bij Zweden). De sjamanistische religie werd vernietigd en de taal van de bos-Sami vergeten. De Sami vermengden zich met de kolonisten uit het zuiden.

De kolonisten waren boeren en veehouders en deden niet aan het cultiveren van de grond. De wildernisgebieden waren belangrijk voor kolonisten als bron van wild, vis, parels en bont. Mensen kwamen van ver om te vissen. Vaak kwamen ze over de rivieren waarbij regelmatig boten over het land vervoerd moesten worden, tot wel afstanden van vier kilometer. Zalm werd voor een deel geconserveerd in houten vaten die onderwater of in een moeras bewaard werden. In de winter werden de vaten opgehaald. Vanaf het moment dat geweren hun intrede deden, werd er heel effectief gejaagd. Dat heeft in de 19e eeuw geleid tot het uitsterven van het wilde bosrendier. De zalmvisserij eindigde nadat in het midden van de 20e eeuw Rusland waterkrachtcentrales in de Tuulomajoki-rivier bouwde.

Terug naar vanavond: op sneeuwschoenen dus in het pikkedonker door het bos. Bijgelicht door wat sterren, meer niet, raakten we gaandeweg meer gewend aan het donker. Eigenlijk konden we best goed zien waar we liepen. Voor een deel over paden waar anderen ons al voorgegaan waren, maar ook door de ongerepte sneeuw. En dat valt soms niet mee, ook met sneeuwschoenen ondergebonden kun je nog steeds tot je kruis wegzakken in de sneeuw, haha. Als je dan ook nog onderuit gaat, ervaar je het gevoel van ‘de gevallen vrouw’, die in ieder geval niet zonder hulp kan opstaan.

Onderweg konden we regelmatig even stilstaan en luisteren naar Javier, onze (Spaanse) gids. Over de dieren die in het park wonen, over het noorderlicht, hoe je aan de sterren kunt zien waar het noorden is. En wat is ff stilstaan fijn om op adem te komen; lekkere workout is dat sneeuwschoenwandelen! De lucht afspeurend zagen we weinig activiteit. Tot we op een hoger gelegen halfopen vlakte kwamen en wat verder konden kijken. Met het blote oog kon je nog net wat vage mistflarden zien, maar het fototoestel zag gelukkig meer! Onder het genot van heerlijk warm bosbessensap hebben we daar weer wat plaatjes kunnen maken. Greet heeft de camera en het statief dus niet voor niets mee naar boven gesleept. Wel bikkelen dat fotograferen bij min 25… Alles bevriest eigenlijk direct en is niet lang met blote handen vast te pakken. Voordat de gear goed geïnstalleerd is, ben je dus wel een paar bevroren jatten verder. En niet iedereen heeft zoveel geduld, dus na een kwartiertje wachten en klikken, moest alles weer ingepakt en hup verder met ploeteren door de sneeuw. Maar goed ook, want ‘bewegen’ luidt hier het devies tegen verkleumde lijven. Al met al toch een geweldige ervaring dat hobbelen door het duistere dennenbos.

Over elven waren we na ruim drie kilometer stappen weer beneden, en rond 23.30 uur weer terug bij onze hut. Na een heerlijke avond, lekker douchen en naar bed. Ohhhh, wat een genot is dat zeg!